رفیقان یک به یک رفتند

هزار نقد به بازار کاینات ارند
                                  یکی به سکه صاحب عیار مانرسد

خنک زمین داغم ُ خون ریشه های باغم

خدایا،اسمان راانگونه وسیع افریدی تاهر پرنده ای که دلش گرفت،بال بگشاید واندوهش رادراوج بی کرانه ی ان ازیاد ببرد.
واینک منم پرنده ای که دلش به اندازه همه اسمان گرفته ...

به یاد کبوتران سفر کرده

 

نه من هرگز نمی فهمم چگونه رفتی وبدرودنگفتی و
رضادادی مرا برجا نهی تنها؟!
دلم خوش بود درغربت،که گهگاهی شود فرصت
به وقت سرخ دیدارت،روند ازیاد تلخی ها
که گاهی گرم اغوشت برد تا کودکی هایم
ودرامن حضورت غم ، ببازد رنگ خود یکجا!
ازاندوهم نمی خفتی ، به جز جانم نمی گفتی
ومن باتو اگر بودم ، همیشه می شدم زیبا!
نه من هرگز نمی فهمم!
                               نمی فهمم!
                                               نمی فهمم!