به یاد کبوتران سفر کرده

 

نه من هرگز نمی فهمم چگونه رفتی وبدرودنگفتی و
رضادادی مرا برجا نهی تنها؟!
دلم خوش بود درغربت،که گهگاهی شود فرصت
به وقت سرخ دیدارت،روند ازیاد تلخی ها
که گاهی گرم اغوشت برد تا کودکی هایم
ودرامن حضورت غم ، ببازد رنگ خود یکجا!
ازاندوهم نمی خفتی ، به جز جانم نمی گفتی
ومن باتو اگر بودم ، همیشه می شدم زیبا!
نه من هرگز نمی فهمم!
                               نمی فهمم!
                                               نمی فهمم!